In deze boeiende zaal zie en hoor je hoe onvergetelijke ontdekkingstochten, ongebruikelijke opgravingen en ontroerende gebeurtenissen tot een fantastisch resultaat leidden: met 37 miljoen specimens (mineralen, dinosauriërs, insecten, schelpen, land- en zeezoogdieren …) is de natuurwetenschappelijke verzameling van het Museum na die van Parijs en Londen de grootste van Europa! Dat had Karel van Lotharingen vast niet gedacht toen hij in 1751 met zijn rariteitenkabinet begon.
Tijdens de winter van 2012-2013 vond een Belgisch-Japans team liefst 425 meteorieten op de Nansen-ijsvelden op Antarctica. Dit exemplaar van 18 kg werd ontdekt op 28 januari 2013. Volgens de Belgische onderzoekers is het de grootste meteoriet die de voorbije 25 jaar op Oost-Antarctica werd gevonden, en de vijfde grootste van de meer dan 16.000 meteorieten die ooit in dat deel van Antarctica zijn verzameld.
De meteoriet is een gewone chondriet (de soort die het vaakst op Aarde aangetroffen wordt) en is waarschijnlijk afkomstig van de asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter. Zijn omvang maakt deze meteoriet zo uitzonderlijk. Oordeel zelf, want hij ligt vanaf nu in de zaal, tegenover de Belgica …
Bij Hoegaarden kwamen er in 2000 bij graafwerkzaamheden voor de nieuwe HST-lijn tussen Brussel en Luik honderden fossiele boomstronken – en enkele stammen – aan het licht.
Het zijn de resten van de Glyptostroboxylon sp., een boom die verwant is met de moerascipressen die nu onder andere in Louisiana en Florida groeien. Ze werden gevonden in een turf- en houtskoollaag, wat bewijst dat het gebied 55 miljoen jaar geleden moerassig was.
Tel zelf de groeiringen op de tentoongestelde fossiele stronk.
Tijdens werkzaamheden aan de Nete in Lier (provincie Antwerpen) werden in 1860 de beenderen opgegraven van een jonge en twee volwassen mammoeten, naast resten van een holenhyena, een paard en een hert uit het bovenpaleolithicum (35 000 tot 10 000 jaar geleden).
In 1869 werd Louis De Pauw belast met de reconstructie van een volwassen skelet. Hij verving de ontbrekende beenderen door in hout gebeeldhouwde botten. Van overal kwamen bezoekers het resultaat bewonderen: om een andere mammoet in ‘waarschijnlijk levensechte’ houding te zien, moesten ze naar Sint-Petersburg, Rusland. Enkele jaren later nam De Pauw trouwens ook de opbouw van de iguanodons van Bernissart voor zijn rekening.
Het door De Pauw gereconstrueerde specimen kan je in deze zaal bewonderen.
De buidelwolf of Tasmaanse tijger is een Australisch buideldier. Of beter, dat wás hij. De laatste buidelwolf stierf immers in 1936. De mensen hadden hem systematisch uitgeroeid omdat ze meenden dat een dier dat zijn muil wagenwijd kon opensperren, wel gevaarlijk moest zijn voor de schapenteelt. Toch was het een rustig en makkelijk tembaar dier.
De buidelwolf in deze zaal bevindt zich al sinds 1871 in onze verzameling! Dit historische specimen is heel zeldzaam en broos. De luchtvochtigheid en de verlichting van zijn vitrine moeten dus heel goed afgesteld zijn. Daarom gaat het licht pas aan wanneer je dichterbij komt.
Bekijk in de zaal de beelden van de laatste gevangen buidelwolf en aanhoor zijn hartverscheurend gehuil …
In het raam van internationale overeenkomsten wordt de onderzoekers van ons instituut vaak om deskundig advies gevraagd. Zij informeren dan de wetgever en determineren exemplaren die de douane controleert of in beslag neemt. Eén van die overeenkomsten is CITES, die de handel in bedreigde dieren en planten regelt.
Sinds 22 oktober 1987 is de Siberische tijger, Panthera tigris altaica, opgenomen in Bijlage I van CITES. Er leefden er immers minder dan 3200 exemplaren in het wild in 2010 (cijfers van WWF)! Het specimen in de zaal werd door het gerecht in beslag genomen en in 2006 door de Antwerpse procureur des Konings aan ons Museum toevertrouwd.
Het was een Belg die het initiatief nam voor de allereerste internationale wetenschappelijke Zuidpoolexpeditie: Adrien de Gerlache vertrok in augustus 1897 met de Belgica naar Antarctica.
Twee jaar lang verrichtten de wetenschappers aan boord oceanografische en meteorologischemetingen; ze tekenden kaarten van wat nu de 'Straat van de Gerlache' heet, beschreven de fauna op het land, bemonsterden de fauna op zee … Ze brachten zoveel nieuw ontdekte soorten naar het Museum, dat het vijftig jaar duurde om ze allemaal te bestuderen!
Luister naar het spannende relaas van de expeditie, volg ze op de beeldschermen en ontdek welke resultaten ze heeft opgeleverd.
In 1950 ondernam Jean de Heinzelin, een geoloog van het Museum, opgravingen op de Congolese oever van het Edwardmeer. Daar ontdekte hij een 20 000 jaar oud stukje been van 10 cm lang, met aan één uiteinde een stukje kwarts: het beentje van Ishango.
Het is een bijzonder beentje, want het vertoont kerven die waarschijnlijk gegroepeerd zijn. Zo zien we op een zijde respectievelijk drie en zes (2 x 3), vier en acht (2 x 4), vijf en tien (2 x 5) streepjes.
Bekijk het beentje met eigen ogen, en ontcijfer het aan de hand van een interactief beeldscherm.
Er zijn momenteel geen documenten voor deze tentoonstelling beschikbaar.
