Annelise Folie is sinds 2007 conservator van de Paleontologische collecties en sinds eind 2016 ook - ad interim - van de collecties Vertebraten. “Ik ben een kind van de Jurassic Parc-generatie”, lacht Annelise. De kaskraker van Steven Spielberg uit 1993 maakte in de jaren 90 een sterke indruk op veel jongeren. “Die passie heeft mij niet meer losgelaten. Op 18-jarige leeftijd ging ik daarom geologie studeren in Namen en Brussel.” Vervolgens kreeg Annelise de gelegenheid om in 2001 aan de slag te gaan bij het KBIN als wetenschappelijk medewerker. Ze schreef er haar master- en vervolgens haar doctoraalscriptie, die in 2006 werd voorgesteld.
Sinds 20001 specialiseerde Annelise zich in paleoherpetologie en meer bepaald in de studie van fossiele hagedissen, slangen, kikkers en salamanders. Eerst nam ze specimens van het Maastrichtien (laat-krijt) van Transsylvanië (Roemenië) onder de loep. Daarna kon ze specimens van het onder-paleoceen in België bestuderen en onderzocht ze ook de impact van de massa-uitsterving 66 miljoen jaar geleden (door een meteoriet-inslag) op de Europese reptielen en amfibieën van toen. Annelise legt zich nu toe op de studie van de fauna van het einde van het krijt tot het oligoceen (tussen 66 en 34 miljoen jaar geleden).
Op het eerste gezicht lijken die ‘herpetodingen’ – zoals Annelise en haar collega’s ze wel eens noemen – vrij onbeduidend. Maar dat is in de eerste plaats omdat ze vrij onbekend zijn! Eind 2013 beschreef Annelise in een wetenschappelijk artikel in het tijdschrift Geologica Belgica een nieuwe familie van wormhagedissen op basis van specimens die ontdekt waren in het onder-paleoceen in België (ongeveer 62 miljoen jaar geleden). Het gaat om pootloze hagedissen waarvan de kop en de staart op elkaar lijken. Wanneer de dieren bedreigd worden, heffen ze tegelijk hun twee uiteinden op zodat de belager niet weet welke ‘kop’ hij moet aanvallen. Annelise: “Het zijn werkelijk fascinerende dieren. De oudste vertegenwoordiger van deze groep heeft 12 tanden per kaakhelft, terwijl de huidige amfibieën er nog maar 5 of 9 hebben.”
In 2014 bereidt Annelise een nieuwe artikel voor, deze keer over scolecofidia. Achter deze vreemde naam schuilt een zeer primitieve microslang met een lengte van nauwelijks 10 cm. Ze leeft als een aardworm, en ook hier is de oudste vertegenwoordiger Belgisch.
Annelise trok als specialist in collectiebeheer en als paleoherpetoog al vaak naar het buitenland. Zo was ze aan het werk in Transsylvanië (Roemenië), Wyoming, China en India. “Het is telkens een unieke ervaring die je als mens erg verrijkt. We konden tijdens expedities gaan waar toeristen niet mogen komen en drongen heel diep door in de gebieden. Vergelijk het gerust met een bezoek achter de coulissen van het Instituut.”
Van 2003 tot 2009 werd de Janlet-vleugel – het gebouw waar nu de Galerij van de Dinosauriërs, de Galerij van de Evolutie, maar ook een groot deel van de paleontologische collecties zijn ondergebracht – grondig verbouwd. Tijdens deze periode werden ongeveer 16.000 plateaus overgebracht naar andere ruimtes om de specimens te beschermen. In 2007 moest Annelise de verhuizing organiseren van die 16.000 plateaus (ongeveer 1105 m³) naar de 5 reusachtige nieuwe compactus-systemen in de kelders van de Janlet-vleugel. Een titanenwerk! Alles moest snel gebeuren in het kader van de renovaties en er doken ook heel wat technische problemen op. Bij hun aankomst konden de plateaus nog niet onmiddellijk op hun definitieve plaats worden opgeborgen. Elk jaar nog worden interne verhuiscampagnes gehouden met de hulp van een verhuisfirma of van jobstudenten.
